obuz

4/06

Matko jedyna.... Cholera jasna, co z tą ciążą jest nie tak? Jakoś jest to od czapy zorganizowane. Ok. – jestem w ciązy. Ale z jakiej niby okazji czy tytułu komukolwiek to daje prawo o wypytywanie mnie o reakcje moich szefów, o to czy jestem zwolennikiem rozcinania krocza, i o to kiedy zaczynałam pracę albo od kiedy zamierzam “wypoczywać”. Nie wiem. Jeszcze chwile i stwierdze ze brzuch upowaznia każdego – nawet zupełnie obcego dla mnie człowieka, do podejścia do mnie i np zapytania czy jestem już wygolona czy jeszcze nie. A co do cholery z prawem do prywatności? Od kiedy decyzja o urodzeniu dziecka jest równoznaczna z upublicznieniem swojego krocza? Zaczynam popadac w stany uzasadnionej agresji w stosunku do miłościwie panującej nam głupoty.... Od zawsze zdawałam sobie sprawę z różnicy swoich poglądów, czy z “inności” swoich zasad i przemyśleń, podejścia do wszelakiej problematyki tego świata i w ogóle, ale jasna cholera nie mogę żyć w takiej dziczy. Mamy XXI w... kiedys wzrok zjeżdżał na dekolt, pojawiał się uśmiech albo coś tam i już. Przywykłam. Teraz rozmawia ktoś ze mną i gapi mi się na brzuch. Jestem w 6 miesiącu, ale “widac” ciąże zaczęło być chyba dopiero w zeszłym tygodniu. Dziwi mnie fakt, ze niemal nikt mnie wprost nie zapyta. Tylko się gapi. Jakbym nie wiem co zrobiła. Piętno. Ewidentnie – ciąża to dla większości albo temat tabu albo powód do włożenia ci ręki do vaginy, żeby sprawdzić jakiej wielkości jest dziecko. Jestem aspołeczna to jest pewne. A ciąża to jest kolejna sytuacja w której nijak nie mieszcze się w przygotowanych przegródkach.

FUCK.

31/4

Zroumiałam dzisiaj, dlaczego ciąża jest stanem błogosławionym... albo chyba zaczynam łapać. Wszyscy chcą wiedzieć.. jak się czujesz, czy to dziewczynka, czy chłopiec, czy Bodzio czy Józia... czy na stojąco, czy na leżąco... I każdy łączy z tym wydarzniem – pojawieniem się dziecka – jakies swoje nadzieje.... Irracjonalne ale wydaje się prawdziwe. Każdorazowo wokół pojawienia się dziecka robi się szum.. pojawia się napięcie... Jakby otoczenie przygotowywało się do przetasowania sił, do nowego zajęcia nowo przydzielonych ról... I stan ten mija bezpowrotnie gdy dziecko się pojawia... napięcie opada... Większośc nie wyczuwa zadnego impulsu do zmian... i zapada cisza. Wszystko wraca do normy. Syndrom fali. Fala opada tylko po to, by natychmiast wezbrac 3 metry obok ...

Śmieszne....

Kółko mam jest jak gęsi hehe. Każda ma 5 tysięcy dobrych rad na temat tego, że “to” należy robic “tak” a tamto “wspak”... Nie stworzona jestem a i talentów w tym kierunku żadnych nie posiadam... Nie potrafię wyjadac sobie z dziubków na korytarzu z każdą napotkaną kobieto/dziewczyną.... brak mi do tego cierpliwości i ogłady..

Jestem egoistą.. mało wylewną na dodatek... Chociaz staram się walczyć ze sobą, być miłą i mieć świadomość, ze człowiek to zwierze stadne stanowczo, i ze nie wolno się izolowac, i ze nie chce być dziwadłem krążącym po korytarzach... Będę dziwadłem na starość. Jak już moje dziecko będzie daleko mieszkać i nie będzie się wstydzić za szurniętą matkę hehe..

Marzę o zdalnej pracy.....

28/4

Obiecałam sobie, ze sny będę moje poronione spisywać, co by poparcie dla ciągle zdarzającego mi się uczucia deja vu mieć na papierze...

Jestem w ciąży owszem.. ale to nie powód, żeby wycinać mi drugą macicę...

/Szczątki to będą informacji i raczej uszczypliwe uwagi na temat działania mojego mózgu, niż rzeczowa recenzja..../

Za pierwszą serię snu tego uznać postanawiam senne nerwowe wyprawy do szpitala... (bo sny mam jak na złość oczywiście w odcinkach, seriach i innych jeszcze poszatkowanych rzeczach, które długie nocne godziny urozmaicić mogą)

Do tej pory nie odkryłam co też mógł brat mój starszy ukochany mieć mógł na myśli, gdy śniąc mi się opowiadał (przypuszczam, ze była to ta noc, lub w noc po zajściu przeze mnie w ciążę..) w tonie żartu/anegdotki:

“ Jestem na pogrzebie. Patrzę – siedzi dziewczyna. Obok Dziewczyny siedzi chłopak. Patrzę na chłopaka. Patrzę na nieboszczyka. Patrzę na chłopaka. Patrzę na nieboszczyka. Patrzę na chłopaka. Patrzę na nieboszczyka. A on taki sam..”

A brat mój rumiany i uśmiechnięty, i zdrowy i promienny.... I niech ktoś trafi...

Ulubionych serii dwie mam, a może i trzy... J

Od dziecka śni mi się stado słoni... szaro, srebrnych.. biegnących .. zakurzonych. Tumany wzbijanego kurzu, merdające rytmicznie ogony... Cudne afrykańskie barwy słońca zachodzącego, czerwienie krwiste, ogniste... i te słonie biegnące i te ogony.... i to srebro i kurz.. i te tumany...

/ Pierwszy z najpierwszych snów to ... nie wiem ile miałam lat... może 4 .. może 5...

Pierwsze wspomnienia z wieku malęcego pojawiają się mniej więcej ok. 3 roku J wcześnie co ;) ? Nie pytajcie jak to możliwe...

Sen pojawiający się w formie absolutnie niezmiennej. Zawsze taka sama długość i każdy pyłek taki sam w nim...

Dwie następne serie jutro.... J trzeba dozować rozpamiętywanie własnego szaleństwa buhhaaha

Dobrze, że teraz śni mi się rzadziej coś....